شهید خواهم شد

به گزارش نوید شاهد اصفهان، «شهید علی عابدین آبادی» یادگار «محمد» يكم فروردين 1340 در شهرستان آران و بیدگل چشم به جهان گشود. به‌عنوان سرباز ژاندارمری در جبهه حضور يافت و سرانجام چهاردهم آبان 1360، در مریوان بر اثر اصابت گلوله شهيد شد. مزار این شهید عزیز در گلزار شهدای امام‌زاده محمدهلال‌بن‌علی(ع) زادگاهش واقع است.

به نقل از پدر شهید:

سخاوت­مندی

با وجود سن کم اما درک و فهمش بالا بود. اگر تشخیص می­‌داد کاری درست است همان کار را می‌کرد. یک روز شخصی از پسرم علی سراغ من را گرفت. علی به آن شخص گفت: پدرم خانه نیست ولی شما اگر کاری دارید من در خدمتتان هستم. آن مرد جواب داد: یخچالم سوخته است. آمده بودم هزار تومان پول از پدرتان قرض بگیرم ولی تا آخر سال هم نمی‌توانم پول را برگردانم. علی پول هایش از جیبش بیرون می‌آورد و می­‌گوید: هرچه می­‌خواهی بردار! آن مرد بارها و بارها سر مزار علی آمد و یاد آن روز را زنده کرد و اشک ریخت.

ترکش من

چهارده ساله بود که رفت عکس یادگاری گرفت. پرسیدم این عکس را برای چه کاری می­‌خواهی؟ جواب داد: می­‌خواهم بعدها سر خاکم بگذارید. آن زمان هنوز صحبت جنگ نبود. انگار این بچه­‌ها همه چیز را می­‌دانستند. برای خدمت سربازی که رفت، مدام این جمله را تکرار می­‌کرد: یکی از ترکش­‌ها مال من است. ­گفتم این حرف­ها را نزن! ­خندید و ­گفت: اگر فقط یک روز از خدمتم باقی مانده باشد شهید خواهم شد. من خودم می­‌دانم.

یازده ماه در کردستان خدمت کرد. شب عاشورا علی و سه نفر از دوستانش مشغول نگهبانی در ژاندارمری سنندج بودند که کوموله ها به آن­جا حمله کردند و هر چهار نفرشان را به شهادت رساندند. پیکرش در عصر عاشورا در شهر تشییع شد.

وظیفه‌­شناسی

قبل از سربازی برای یک شخص ارتشی کار کرده بود. او قول داده بود که در معاف­ کردن علی از خدمت سربازی به او کمک کند اما موقع سربازی (همزمان شده بود با جنگ عراق علیه ایران)، علی گفت: من باید بروم سربازی و خدمت کنم. چطور می‌­توانم جلوی دشمنی که به شهر، خانه، مادر و خواهر ما حمله کرده­ است مقاومت نکنم؟

دلم برای محرومیتش می­‌سوزد

وقتی رفت سربازی، تعدادی شتر داشتیم. علی گفت: بابا، شترها را نگهدار تا من بیایم! وقتی برگردم دیگر اجازه نمی‌دهم شما بروی بیابان و خسته شوی. خودم از شترها مواظبت می­‌کنم.

رفت، ولی دیگر نیامد. من هم از بس ناراحت بودم و نمی­توانستم جای خالی­­اش را ببینم تمام شترها را فروختم. حتی مکان نگهداری شترها و چاه آب را نیز بدون آن­که پولی بگیرم، واگذار کردم. اصلاً از راهی که علی رفته ناراحت نیستم، فقط از بس زحمت کشید، از بس محرومیت مالی کشید، دلم می­‌سوزد.

به نقل از خواهر شهید:

سفارش‌­های برادرانه

 وقتی به خانۀ مادرم می­‌رفتم در مورد بچه‌ها و شوهرم مرا سفارش می­‌کرد. می‌گفت: برای شوهرت ناهار پخته­‌ای؟ وقتی از سر کار می­‌آید باید ناهار آماده باشد. به این مسایل خیلی اهمیت می­‌داد.

بار آخری که می‌­خواست به جبهه برود، برای خداحافظی به خانه‌­ام آمد. گفتم: برادر من باید برای بدرقۀ شما می­‌آمدم. شما چرا زحمت کشیدی؟ گفت: تو بچه‌دار هستی، من خودم آمدم. دست و صورتش را توی حوض حیاط شست و رفت. مدتی طول نکشید که خبر شهادتش را آوردند.

نذری در شب شهادت

شب عاشورا بود. مادرم نان نذری می­‌پخت. در راه خانۀ مادرم بودم که دیدم نگاه همسایه‌ها و مردم با همیشه متفاوت است. همه می­‌دانستند برادرم شهید شده است ولی خودم خبر نداشتم. فرزندم گفت: مامان خانۀ مادربزرگ، همه گریه می‌کنند، انگار دایی شهید شده است. روز تشییع بالای سر جنازه­‌اش رسیدم، او را بوسیدم و همان لحظه از هوش رفتم.

انتهای پیام/