«گهواره ی کهن»؛ دلنوشته ای براساس تصویر شهید «رسول باقری خوراسگانی »
به گزارش نوید شاهد اصفهان، «گهواره ی کهن»، عنوان دلنوشته کوتاهی است که به همت مریم مرتضایی خبرنگار نوید شاهد اصفهان از بنیاد شهید و امور ایثارگران منطقه دو، بر اساس تصویر شهید «رسول باقری خوراسگانی» از شهدای اصفهان که در اول شهریور ماه سال 1350 متولد شد و سرانجام 29 فروردین 67 در منطقه فاو عراق مفقودالاثر گردید، نوشته شده است. در ادامه نظرتان را به آن جلب می‌کنیم.
بسمه تعالی
برادر کوچکم در آغوش صمیمانه ی این تخت اساطیری، چه آرام آرمیده ای!
عطر خاک و رنگ خاک و بوی خاک و همه چیز در این عرصات چقدر خاکی است!
این گهواره ی کهن، گویی تو را فرزند گمشده ی خویش یافته که اینچنین در آغوش گرم خود پناهت داده و تو نیز گویی لالایی روح نواز مادر را به خلوت خیال خود برده ای.
چه دستی ماهرانه دانه های گران بهای باران را، در عمق لب های خشکیده ات به بند کشیده که اینگونه سیراب به نظر می رسی!
کاش می دانستم کدامین نجوا در گوش هایت اینگونه آهنگین است که ما در سکوت خلوت های خود نیز در آشوبیم و در رنگارنگی موسیقی هایمان نیز ردپایی از آرامش به چشم نمی خورد.
کاش می فهمیدم به گرمای وجود کدام مادر پناه جسته ای به گرمای خاک جبهه، گرمای دست آفتاب یا به حرارت نفس باد!
کاش می دانستم در چه رویای شیرینی به سرمی بری که حلاوت آن در ذره ذره ی وجودت نمایان است، شاید در خواب و خیالت در میان دسته ای پرستو، در حال هجرتی؛ از فرش به عرش...
به من بگو زمزمه ی کدام فرشته را به گوش جان شنیده ای که زوزه ی تیر و ترکش حتی ذره ای هراس در دنیایت به پا نکرده و آنچنان در آرام و قرار غوطه وری که قرار هزار دشمنت را به زیر کشیده ای!
بزرگ مرد؛
دست های زمینی ما محتاج ذره ای از عظمت روح بزرگت هستند. دعا کن و بیقراری های ما را، چون دانه های سرگردان تسبیح به رشته آرامش دعوت کن. شاید که در همین حوالی، در پرواز مرغ آمین، پرو بالی به صورت وحشت های بی دلیلمان نواخته شود.
انتهای پیام/
