عظمت نظام اسلامی را در خارج از کشور تضعیف نکنید
به گزارش نوید شاهد اصفهان، شهید «حجت الاسلام و المسلمین حاج محمد حاجی سلطانی»، دوم اسفندماه 1320 در سمنان در خانواده ای مذهبی دیده به جهان گشود. تحصیلات دوره ابتدایی را در زادگاهش به پایان رساند. در سال 1335 برای تحصیل علوم دینی به حوزه علمیه مشهد رفت. تا سال 1343 در آنجا مشغول به تحصیل بود.
اولین طلبه سرباز
در آن سال وی را برای سربازی به بیرجند بردند. او اولین طلبه ای بود که از مشهد برای سربازی اعزام شد. مصلحت را در این دید که خود را یک سرباز منظم و پای بند به قوانین سربازی نشان دهد تا بتواند در سربازخانه وظیفه سربازی امام زمان (عج) را انجام دهد و در این راه آن چنان موفق بود که طاغوتیان از وجودش احساس خطر کردند.
هدیه شاهنشاهی
حاج محمد پس از مدتی از سربازی فرار کرد و به سمنان برگشت. پس از چند روز در آنجا بازداشت شد. پنج ماه زندانی شد. در بازجویی که مورد آزار و اهانت قرار می گرفت، به بازجواش گفت: «طبیعی است که با من چنین کنید چون سرباز طاغوت هستید». بازجو عصبانی شد و سیلی محکمی به گوش شهید زد که گوشش معیوب شد و این هدیه شاهنشاهی را تا آخر عمر داشت. علی رغم ترفندها و آزار ساواکیان سمنان چیزی از حاجی دستگیرشان نشد او را به زندان تهران منتقل کردند که پس از مدتی از زندان آزاد شد.
ادامه تحصیل در نجف اشرف
پس از آزادی از زندان برای ادامه تحصیل در سال 1344 به نجف اشرف رفت و باقی مانده دروس سطح را خدمت آیت اله کوکبی و آیت اله رحمتی که در آن زمان از مدرسین حوزه علمیه نجف بودند به پایان رساند و دروس خارج را از محضر آیات عظام خوئی، شاهرودی، سبزواری، امام خمینی و آیات عظام دیگر چون وحید خراسانی، جواد تبریزی، سیستانی و کوکبی استفاده کرد. در مدرسه نجف اشرف که توسط آیت اله سیدمحمد کاظم یزدی ساخته شده بود حجره گرفت و در آنجا مستقر شد.
اهمیت به امور عبادی
شهید به امور عبادی بسیار اهمیت می داد شب های چهارشنبه به مسجد سهله، شب های جمعه به زیارت کربلا و در مناسبت ها به زیارت امامین در کاظمین و سامرا می رفت. هر شب امیرالمومنین (ع) را زیارت می کرد، نسبت تلاوت قرآن، دعا و زیارت جامعه ، زیارت عاشورا و نمازش و روزه مستحبی اهتمام می ورزید.
تبلیغ در هند
در سال 1347 حاج محمد برای تبلیغ و تحقیق از نجف به هند مسافرت کرد. ماه مبارک رمضان را در حیدرآباد هند به نشر معارف اهل بیت علیهم السلام مشغول شد.
حضور در پاکستان
از هند به پاکستان رفت و از حوزه های علمیه اسلام آباد، لاهور و کراچی دیدن کرد و چون از وضعیت تعلیم و تربیت طلاب و روش تبلیغ آن دیار آگاه شد وظیفه خود دانست برای بهبود نحوه تبلیغ در پاکستان بماند. شهید حاج محمد در کراچی ماندگار شد با کار و کوشش فراوان تا حدودی برنامه هایش را روبه راه کرد. به نجف اشرف برگشت و با دختر آیت اله مصطفوی کاشانی از علمای سرشناس کاشان که آن زمان مقیم نجف بود، ازدواج کرد. صیغه این وصلت در یک مراسم ساده و روحانی توسط آیت اله خوئی خوانده شد. پس از مراسم فورا با همسرش به پاکستان برگشت. به خانواده خود بسیار علاقه داشت و نسبت به تمام افراد خانواده متواضع بود.
تربیت بیش از دو هزار طلبه
وی با فراست و تلاش ضمن احترام به احساسات منطقی و عواطف مذهبی اهالی، منبر و خطابه را وسیله تربیتی و آموزش معارف ساخت. در مورد تبلیغ دین سعی داشت از افراد تحصیل کرده سطوح عالی استفاده کند. طلبه هایی که زیر نظر ایشان مشغول تحصیل بودند، از ابتدا ملزم بودند که کار تبلیغ و مناظره به صورت فنی تحت نظارت ایشان شروع کنند و تا آخر ادامه دهند. سعی داشتند طلبه های مستعد را با هزینه خود با زبانهای زنده دنیا آشنا سازند و مراتب اعزام آنها به نقاط مختلف دنیا را فراهم سازند. بیش از دو هزار طلبه تربیت کرد. خطبا و منبریهای پرورش یافته اش هم اکنون در آسیا، اروپا، استرالیا، کانادا و آمریکا با مفیدترین روش تبلیغی انجام وظیفه می کنند.
عاشق امام زمان (عج)
شهید حاج محمد عاشق امام زمان (عج )بود و تا خلوتی به دست می آورد با زمزمه و اشک و آه با حضرتش نجوا می کرد، قلبش را جلا می داد و گل های امید را در گلستان وجودش شکوفا می ساخت. او می گفت: «توجه به امام زمان (عج) خستگی و ضعف و ناامیدی را از انسان دور می سازد و انسان با کوشش، نشاط و قدرت و امید به زندگی امام پسندش ادامه می دهد.»
در پناه قائم آل محمد (ص)
حاج محمد در جلسات خصوصی و عمومی همواره می گفت :«در این زمان که نگهبان و رهبر ما امام زمان (عج) است که باید نام و یادش چون نور و هوا در همه شئون زندگی ما باشد». وی با لطافت و ظرافت های خاص خود می کوشید که امام زمان عجل الله تعالی در همه جا مطرح شود و مردم در همه حال و همه جا به یاد آن حضرت باشند. می گفت :« هر مشکلی پیش آید نخست باید آن را با سرپرست مهربانمان در میان بگذاریم و حلش را از آن توانای دلسوزمان بخواهیم. مبادا خود را بی کس و بی پناه بدانیم و وحشت زده شویم که کفران نعمت کنیم. آنان بی کس و بی پناهند که به آقا امام زمان ارادت ندارند و خود را در پناه حضرتش قرار نمی دهند. هرکس برای خویش پناهی گزیده است و مادر پناه قائم آل محمدیم.»
محبت به امام زمان(عج)
وی محبت را پیرو ساز می دانست چون طبعا انسان کسی را که دوست داشته باشد پیروش می شود و می کوشد که رفتارش مطابق میل محبوبش شود. بدین جهت است که محب یزید رفتارش یزیدی و محب حسین (ع) رفتارش حسینی می شود. محبت به امام زمان انسان را از گناه باز می دارد. حاج محمد به هریک از احکام دین و حقایق مذهبی در جای خودش و اندازه اهمتی می داد و رعایت اهم و مهم را به شیعیان آن دیار می آموخت. شهید در مصرف وجوهات خیلی احتیاط می کرد اگر غفلت یا اشتباهی می شد با کمک همسرش و درآمد وی که پزشک است، جبران می کرد.
کمک به جبهه
وی کمک های انسان دوستانه و امدادی زیادی هم در زمان جنگ تحمیلی و هم در مواردی مثل سیل و زلزله از پاکستان ارسال می کرد.
دوری از امور تفرقه برانگیز
از امور تفرقه برانگیز که موجب اختلاف بین مردم می شد، همیشه دوری می کرد و می گفت: « عظمت نظام اسلامی را در خارج از کشور تضعیف نکنید». به ایران علاقه بسیاری داشت و همیشه خود را یک روحانی شیعه ایرانی معرفی می کردند و به آن افتخار می کرد.
آرزوی شهادت
همیشه آرزوی شهادت داشت و هر وقت تصویر شهیدی را می دید می گفت:«خوش به سعادتشان ای کاش ما هم شهید بشویم و در قنوت نماز همیشه دعا می کرد : الهم الرزقنی شهادت فی سبیلک.
شهادت
از مبارزین سرسخت علیه بهائیت و وهابیت بود و از طرف آنها بسیار مورد حمله واقع می شد و سرانجام اول بهمن ماه 1379 به دست فرقه گمراه وهابیت به شهادت رسید. مزار وی در گلزار شهدای آرامگاه دشت افروز کاشان واقع است.
انتهای پیام/
