رویاهای صادقه رزمنده با اخلاصی که آرزوی شهادت داشت
زندگینامه شهید والامقام مانده علی دلاوریان از شهرستان آران و بیدگل
مانده علي دلاوریان در تاريخ 1334/4/1 در شهرستان آران و بيدگل ، در خانواده‌اي مذهبي و از طبقه متوسط جامعه چشم به جهان گشود.
ميزان تحصيلات وي تا اوّل راهنمايي بوده و پس از آن به كار در كوره آجرپزي و در كنار آن به قاليبافي مي‌پرداخت .
فعّاليّت سياسي شهيد از سال 1356 شروع شد ؛ يعني قبل از پيروزي انقلاب اسلامي شهيد با رفتن شبانه به قم و آوردن اعلاميه و نوار حضرت امام خميني (ره) و پخش كردن آن در سطح شهر، مردم را از اخبار و اوضاع آگاه مي‌كرد و در تظاهراتی كه هر روز در سطح شهر برگزار مي‌شد ، شركت مي‌كرد . بعد از پيروزي انقلاب اسلامی و با توجه به بيانات حضرت امام كه تأكيد به جهاد سازندگي داشتند، شهيد تصميم به زراعت و دامداري گرفتند و دشت صالح دشت آران را با تلاش بسيار از ارباب و رعيّتي خارج نمود و در اختيار كشاورزان قرار داد و آن دشت با كمك جهاد سازندگي و كندن چاه زارعي آباد شد.
در سال 58 با غائله كردستان ، به امر امام براي مقابله با توطئه‌های دشمنان راهي كردستان شد و به گفتة همسر ايشان ، او نفر دوّم شهرستان در كردستان بودند.
در سال 1360 با شروع جنگ تحميلي و با شكل گرفتن بسيج به عضويت آن درآمد و در سال 1362 عضو رسمي سپاه شدند و به جبهه اعزام گردیدند .
ايشان در عمليات‌هاي محرّم، رمضان و خيبر شركت داشتند كه در عمليات خيبر در منطقة طلایيّه، 15 اسفند سال 1362 به درجة شهادت رسیدند و شهد شهادت را نوشيدند.
پيكر اين شهيد بعد از 12 سال ، يعني در سال 1374 به وطن بازگشت.
شهيد در سال 1361 به مدّت سه ماه ، در مأموريتي به خاطر امنيّت مرزها به سيستان و بلوچستان اعزام شدند. شهيد با ديدن چند خواب به شهادت خود يقين پيدا كرده بودند .
از جمله در سال 1361 اوايل جنگ همسر ايشان از خواب بيدار و ديدند كه ايشان در حال گريه و خواندن نماز شب هستند. او از همسرش علّت گریه را پرسید و ایشان این گونه تعریف کردند که : در خواب ، درب خانه به صدا درآمده و با باز كردن در، دو عرب با پيراهن سفيد در پشت در بودند يكي از آنها به من اشاره كرد بيا برويم من هم مثل اين كه مي‌دانستم كه بايد برويم ، گفتم ما تازه به اين منزل آمده‌ايم و وضعيّت منزل و زن و فرزندانم مناسب نيست ، اگر اجازه بدهيد من سر و ساماني به وضع آنها بدهم و شرايط مسكن را مهيّا کنم كه يكي از آنها اشاره به ديگري كرد و كسب اجازه نمود و آن عرب با اشاره سر اجازه دادند كه بمانم و من از خواب پريدم و فهميدم كه مدّتي ديگر شهيد خواهم شد.
او در سال 1362 به عضويت سپاه در آمده بودند كه ايشان براي آموزش به پادگان الغدير اصفهان اعزام شده بودند كه يك شب در پادگان خواب مي‌بينند كه نيروهاي پادگان همه به صف شدند و گويا يكي براي بازديد از نيروها به پادگان مي‌آيد. او در این مورد می گوید : به يك باره ديدم كه درِ پادگان باز شد و شخصي نوراني وارد پادگان شدند و از همه بازديد كردند و به هركسي از كوله‌پشتي خود رنگي از لباس مي‌داد. به يكي سبز ، به يكي زرد و ديگري سفيد .
من پرسيدم آقا ما همه پاسداريم ، به يك لباس و به يك رنگ . چرا شما به هركس يك رنگ مي‌دهيد؟ شخص نوراني گفت: آن هايي كه سبز دادم ، به خاطر خدا خدمت مي‌كنند. آن‌هايي كه زرد دادم ، به خاطر ريا آمده‌اند و لباس سفيد براي آن‌هايي است كه شهيد خواهند شد. به من گفت تو چه رنگي مي‌خواهي؟ گفتم: من خيلي آرزوي شهادت دارم و ايشان لباس سفيد به من دادند .
شب از خواب پريدم و بعد از نماز شب به خدمت فرمانده رسيدم و خوابم را تعريف كردم. فرمانده نيروها را جمع كرد و خواب مرا تعريف كرد و گفت: حواستان را جمع كنيد ، امشب آقا به پادگان آمده‌اند و همة نيروها گريه كردند كه از دسته لباس زردها نباشند .
به گفته همسر ايشان در مدّت زندگي مشترك ، نماز شب ايشان هرگز ترك نشد و تمام همّ و غمّ زندگي‌اش مردم بود ؛ به طوري كه مدّتي به خاطر مردم تعاوني تشكيل داده بود و اقلام مورد نياز مردم را توزيع مي‌كرد.
در سال 1357 یعنی اوايل ازدواج ، شهيد خوابي مي‌بينند كه به اتّفاق همسرش در باغي زيبا بودند كه ناگهان سرِ دو پسر بچّه را كه بريده بودند ، مي‌بينند. تعبير اين خواب به گفتة يكي از روحانیّوين اين بود كه داراي دو پسر خواهيد شد و خود ايشان هم شهيد مي‌شوند و اين خواب در سال 1358 و 1360 با تولّد پسرهايشان و سال 1362 با شهادت ایشان تعبير شد.
جواب شهيد به همسرشان كه اظهار ناراحتي از تنهايي و مشكلات زندگي و فرزندان مي‌كردند ، اين بوده است كه تو به من قول بده از فرزندانم مراقبت كني. آنها را خوب تربيت نمايي و من قول مي‌دهم كه در قيامت از تو شفاعت كنم. تو تنها نيستي ، خدا را داري و اگر تمام دنيا با تو باشند ولي خدا را نداشته باشي و ايمان نداشته باشي ، تنهايي و هيچ كس را نداري ولي اگر خدا باشد و هيچ كس هم با تو نباشد ، براي تو كافي است و خدا هم عهد كرده، هر رزمنده‌اي كه در راه من بجنگد خودم حافظ زن و فرزندانش هستم.
يكي از همرزمان شهيد درباره شب عملیّات و حضور آن شهید می گوید : مرحله اوّل عمليات خيبر به پايان رسيده بود. نيروها براي شروع مرحله دوّم عمليات آماده مي‌شدند. فرماندهي گردان ، نيروها را سازماندهي نمود . يكي از نيروها به علّت بيماري و ضعف جسماني قادر به شركت در عمليات نبود و چون تخصّص او تخريب بود و نياز مبرم به تخريب‌چي احساس مي‌شد ، شهيد مانده علي دلاوريان داوطلب جايگزين رزمنده بيمار گرديد و به عنوان تخريب چي گردان وارد عمليات شد .
در پايان اين مرحله از عمليات كه دشمن ، آتش سنگيني روی گردان ريخته بود و تلفات و شهدا ، يكي پس از ديگري در آن منطقه صعب العبور امان را از رزمندگان گرفته بود ؛ رزمندگاني كه برابر دستور در حال عقب نشيني بودند ، به شهيد مانده علي دلاوريان اشاره مي‌كنند كه دستور عقب نشيني صادر شده است. شهيد با جسارت و غيرت اسلامي و ملّي خود به رزمندگان خطاب مي‌كند كه با دشمن تن به تن و حتي با سر نيزه خواهم جنگيد و اين اتّفاق از قول يكي از رزمندگان شاهد بيان گرديده و سرانجام شهيد سينه به سينه با دشمن درگير شده و هنگامي كه دشمن نتوانست با او مقابلة رو در رو كند ، او را محاصره نموده و با تير خلاص او را به شهادت مي‌رسانند .
پيكر شهيد به علّت شرايط سخت جغرافيايي به پشت جبهه انتقال داده نشد و در منطقه باقي ماند و نهايتاً شهيد در آمار مفقود الجسد جنگ ثبت گرديد.
لازم به ذكر است كه در آن شب عمليات برادر كوچكتر شهيد، شهيد جعفر علي دلاوريان كه در يكي از گردان‌هاي رزمي اش كه هم زمان از نيروهاي عمل كننده بودند ، در همان شب به شهادت رسيده و به همان علّت ( جغرافيايي منطقه ) جنازه‌اش در منطقه باقي مانده و دو برادر در يك عمليات مفقود الجسد گرديدند.
سرانجام پیکر پاک و مطهر دو برادر شهید در تاریخ 13/آبان/1373 به میهن اسلامی بازگشت و در گلزار شهدا امامزاده محمد هلال ابن علی (ع) آران به خاک سپرده شد .
روحش شاد و راهش پررهرو باد !
