قسمتی از زندگینامه شهید حاج محمد علی زمانی از شهرضا
در پرتو ستارگان (شهید حاج محمدعلی زمانی)
قسمتی از زندگینامه شهید حاج محمد علی زمانی
شهید محمد علی زمانی فرزند حسن در تاریخ 22/03/1323 در شهرستان شهرضا در بین خانواده‌ای متدین و زحمتکش به دنیا آمد. از ابتدا بچه بسیار آرامی بود و به کسی آزار نمی‌رساند و خوش اخلاق بود. تا سن هفت سالگی در روستای علی آباد به مدرسه رفت و دوران راهنمائی را به روستای قمبوان رفت، در این موقع بود که پدر به علت ناتوانی مالی نتوانست او را به مدرسه روزانه بفرستد و او شبها به مدرسه می‌رفت و روزها به کار بنایی می‌پرداخت و بعد هم در دبیرستان شبانه ثبت نام کرد قبل از انقلاب از ترتیب دهندگان راهپیمائیها بود و در توزیع نوار سخنرانی‌ها و بیانیه‌های امام خمینی فعالیت می‌کرد و در سال 55 به سربازی رفت ولی به دستور امام که از پاریس فرستاده شد او نیز سرباز خانه را ترک کرد. پس از دریافت فوق دیپلم به استخدام آموزش و پرورش درآمد و معلم روستا شد. شهید زمانی با آموزش کلاس اول تدریس را شروع کرد و تا ریاست آموزش و پرورش دهاقان، آران و بیدگل و سپس ریاست آموزش و پرورش شهرضا پیش رفت، او علاوه بر اینکه خود به طور مرتب از ابتدای جنگ تا زمان شهادت در جبهه‌ها رفت و آمد می‌کرد، تعداد زیادی از دانش آموزان و معلمان و دبیران را تشویق به رفتن به جبهه نمود.
شهید زمانی بنیانگذار انجمن اسلامی فرهنگیان شهرضا و صندوق قرض الحسنه فرهنگیان شهرضا بود. از ویزگیهای شهید کمک به مستمندان و نیازمندان بود و هزینه زندگی چند خانواده بی سرپرست که در محله آنها زندگی می‌کردند را پرداخت می‌کرد، روزهای تعطیل به روستا رفته و با کمک چند نفر مشغول ساختن خانه برای روستائیان نیازمند می‌شد.
او بی ریا و فروتن بود و در هر پست و مقامی بود درست انجام وظیفه می‌کرد و در زمان معلمی همیشه قبل از سایر همکاران در محل کار حاضر می‌شد. شهید زمانی دومین شهید خانواده بود که بعد از عبدالرحیم شهید شد.
شهید زمانی معلمی مخلص، مدیری با سیاست و پدری مهربان برای فرزندان خود بود و برای همکاران چون برادری بزرگتر بود. شبی نبود که تا صبح بخوابد و همیشه شبها را دو سه ساعت به عبادت شبانه مشغول می‌شد. سرانجام این انسان وارسته در اثر ترکش خمپاره به تمام بدن در شلمچه در تاریخ 23/04/1367 ندای حق را لبیک گفت و به شهادت رسید و پیکر پاکش پس از تشییع در گلستان شهدای شهرضا آرام گرفت.
فرازی از وصیت نامه شهید حاج محمدعلی زمانی
همه شما را سفارش می‌کنم به تقوای الهی و انتظار دارم شما خط سرخ شهادت را پیام آور باشید و دست از این ماه تابان واسلام و پاسداران واقعی امام برندارید. خدا را سپاس می‌گویم و از او می‌خواهم که اخلاص را با من عجین گرداند و شهادت را نصیب من گرداند تا آنجا که من اطلاع دارم شهادت تصادفی نیست بلکه لیاقت و سعادتی است بزرگ که نصیب همه کس نمی‌شود و این دنیا محل امتحان است و ما برای امتحان آفریده شده‌ایم ، خوشا به حال کسیکه از امتحان الهی پیروز بیرون بیاید ، خوشا به حال شهدا و خانواده آنها . ای دوستان، من با ایمانی که به خدا و روز قیامت داشتم وظیفه شرعی خود دانستم که پا در عرصه جهاد بگذارم. خدایا ناامید نیستم من در خود لیاقت شهادت را نمی‌بینم ولی آگاهم که تو توبه پذیر هستی .
اول وصیتم به فرزندانم می‌باشد که پس از آگاهی و رشد کامل اول راه خدا را با تحقیق وکامل انتخاب نموده و با یک بینش صحیح و جهان بینی درست اسلام را بررسی نموده و پس از تشخیص اینکه اسلام کامل ترین ادیان است مکتب خود را پیروی کنند و بدانند که به غیر اسلام دینی در نزد خدا پذیرفته نیست و فکر کنند که خدا چه فرموده و چه تکلیفی تعییپن کرده و در برابر چیزی که به انسان عطا فرموده سعی کنند در زندگی افکارشان همیشه معنوی بوده و در مادیات وارد نشوند و در همه احوال فقط برای رضای خدا و در راه او و برای رسیدن به حق تعالی قدم بردارند و همیشه برای انتخاب راه خود از اولیاء الهی اطاعت نمایند و قرآن را سرمشق خویش قرار دهند و برای پیام رسانی خون شهید خود را آماده کنند.
و اما وصیتم به دوستان و اعضای انجمن اسلامی فرهنگیان اینست که برادران همرزم و همسنگر بدانید و آگاه باشید که شهیدان از تمام حسرتها و دردها و رنجهای دنیا مفارقت یافتند اما تکلیف را بر شما زیاد و سنگین نمودند ، بر شماست که پیام خون آنها را به جهانیان برسانید و از هر قطره خون آنها پاسداری نمائید که اگر غفلت نمودید مورد مواخذه خدا و آنها قرار خواهید گرفت . بدیهی است که هرکس در راه خدا گامی بردارد آماج تهمتها و افتراها قرار خواهد گرفت که این خود امتحانی است بس سنگین ، امید است از این امتحان سرافراز و روسفید بیرون آئید.
وصیت من به همسرم: شما در هر زمانی بهانه مرا کردی به فکر شهربانو همسر امام حسین (ع) باش و به یاد همسران شهدا باش که فرزندان آنها نیمه های شب سراغ پدر را می‌گیرند و مادر جوابی برای گفتن ندارد و فرزندانم هروقت بهانه پدر کردند به یاد یتیمان امام حسین علیه السلام باشند.
