زينب زمانه

شهيده بنت الهدي صدر، در سال ۱۳۵۷ هجري قمري، در دهه اول ماه محرم الحرام، در كاظمين ديده به جهان گشود و پس از ۶ ماه، پدر بزرگوارش را از دست داد. مادرش فرزند شيخ عبدالحسين آل ياسين از عالمان بزرگ زمانه خود به شمار مي آمد. نام او را آمنه گذاشتند، زيرا خانواده بيم از آن داشتند كه او را نيز همچون شش خواهرش از دست بدهند. وي در خانواده اي سرشار از محبت و ايمان و رابطه اي محكم ميان اعضاي آن و در ميان دو برادر مهربان و مادري والا تربيت يافت و از علم و معرفت آنها بهره گرفت. وي هميشه مي گفت ،«عاشق علم و معرفت بودم و هر نوشته اي را كه به دستم مي افتاد، مي خواندم.».

مادرش هميشه ذكاوت و استعداد تعليم و تعلم او را مي ستود و مي گفت: «هر چيزي كه به او ياد مي دهم فراموش نمي كند.» وي در يازده سالگي به همراه دو برادرش بزرگوارش آقا سيد اسماعيل و آقا سيد محمدباقر جهت كسب علم به نجف اشرف هجرت كرد و تحصيلات خود را در زمينه ي فقه، علم حديث، اخلاق، تفسير و سيره نزد برادرش دنبال كرد و جهت احياء فرهنگ غني اسلامي به تربيت دختران و زنان مسلمان پرداخت و مدارسي به نام الزهرا را در شهرهاي بغداد و كاظمين تحت نظر گرفت و با تأسيس يك مركز فرهنگي در شهر كاظمين و برگزاري جلسات فكري و مذهبي، تهيه مقالات و ايراد سخنرانيهاي مختلف در زمينه هاي گوناگون اسلامي به ارشاد پرداخت.

بنت الهدي با سلاح علم و قلم، براي هدايت زنان عراق تلاش جديدي آغاز كرد و پرچمدار حركت اسلامي بانوان در عراق شد. مقالات او در مجله الاضواء، كه توسط جمعي از علماي نجف اشرف منتشر مي گرديد، در آن دوران گوشه اي از اين ابعاد را منعكس مي كرد. يكي از خواهران مجاهد عراقي مي گويد: «بنت الهدي، آگاهي را در ميان زنان بالا برد، حجاب را رواج داد و باعث شد تا ديدگاه هاي جامعه درباره زن و ديدگاه هاي زنان درباره اسلام تغيير كند». از اين شهيده، آثاري از جمله كتب زير به يادگار باقي مانده است:
۱-المباحث عن الحقيقة

۲- صراع

۳- لقاء في المستشفي

۴-امرأتان و رجل

۵- مذاكرات الحج

۶- ليتني كنت اعلم

۷- نساء العقيده

۸- كلمه و دعوه

در ماه رجب سال ۱۳۹۹ هجري قمري، شهيد آيت الله محمدباقر صدر توسط رژيم عراق دستگير شد، هنگام دستگيري برادر، بنت الهدي تا خيابان اصلي جلو آمد و تصميم گرفت همراه برادر سوار شود، ولي ماموران اجازه ندادند. او به راننده حامل آقاي صدر گفت:«بالاخره روزي تو بيدار مي شوي و از اين كار خود پشيمان مي گردي»، و در همان مكان فرياد برآورد و سخنراني عجيبي كرد. سپس رو به برادر كرد و گفت: «من برنمي گردم. مي خواهم مانند حضرت زينب (سلام الله عليها) كه برادرش امام حسين (عليه السلام) را همراهي كرد، همراه تو باشم.» تا اتومبيل حامل برادر ايستاده بود، ملازم و مراقب بود. اما وقتي حركت كرد، با تكبيرهاي رعدآساي خويش، قلب دشمنان را به لرزه درآورد و بعد به سمت حرم مطهر اميرالمونين (عليه السلام) حركت كرد و دوباره در آنجا سخناني ايراد كرد و مردم را به گريه واداشت.

بالاخره حركات قدرتمندانه بنت الهدي، برادر را از زندان آزاد كرد؛ ولي طولي نكشيد كه ديگر بار در بيستم جمادي الاولي سال ۱۴۰۰ هجري قمري، بنت الهدي و برادرش، آيت الله سيد محمد باقر صدر، توسط عمال رژيم خونخوار عراق دستگير شدند و دژخيمان بعثي، آنها را با شديدترين شكنجه ها، تهديد كردند.

ارعاب مزدوران، در وجود بنت الهدي اثري نگذاشت. او همچنان راست قامت در برابر آنان ايستادگي كرد. رژيم از صبر بنت الهدي عصباني شد و وي را در روز ۲۳ جمادي الاول – سه روز بعد از دستگيري – به شهادت رساندند.