اُسرای گلستانی در اِسارتگاه های جهنمی صدام + سند
به گزارش سایت نوید شاهد گلستان ؛ سازمانهای به اصطلاح حقوق بشری جهان که وابسته به سازمان ملل و امریکا و اروپا بودند بجای دفاع از حقوق اسرای جنگی ایران، از رژیم جنایتکار صدام حمایت می کردند.
به همین علت ارتش بعثی عراق حتی نام بسیاری از اسرای ایرانی را اعلام نمی کرد تا خانواده هایشان همیشه چشم براه باشند و نامشان به عنوان مفقودالاثر باقی بماند.
آنهایی هم که با پیگیری ها و فشارهای هلال احمر ایران نامشان به عنوان اسیر جنگی اعلام می شد با هزار زحمت تنها سالی یک یا دو نامه می توانستند از طریق صلیب سرخ جهانی برای خانواده هایشان در ایران ارسال نمایند.
گاهی رفت و برگشت یک نامه اسیر ایرانی 8 ماه بطول می انجامید. مثلا بستگان آزاده گرگانی دکتر ولی الله جعفری در تاریخ 18/12/66 نامه ای برای او نوشتند و جویای حال او شدند ، اما به خاطر کوتاهی صلیب سرخ جهانی و دولت بعثی عراق این نامه آنقدر دیر بدستش رسید، که او مجبور شد در تاریخ 27 آبان سال 67 پاسخ این نامه را برای خانواده اش ارسال نموده است.
این در حالی بود که اسرای عراقی در ایران و در پادگان گرگان به بهترین وجه پذیرایی و هر روز فربه تر می شدند، و حتی گاهی خانواده هایشان از طریق کشورهای ثالث به ایران می آمدند و با اسرای خود دیدار و گفتگو می کردند.
اما صدام به خانواده های ایرانی به هیچ وجه چنین اجازه ای نمی داد. اینک تصور نامه دکتر ولی الله جعفری را از اردوگاه های وحشتناک عراق در سال 67 ملاحظه فرمائید.
[ اخذ: از نشریه انقلاب- شماره 179 و 180- بهار سال 95- ص 4]
انتهای پیام/
